2 rozdział

KAŻDY SEKRET PRZESTAJE BYĆ W KOŃCU SEKRETEM

w tle

Katie

Z krótkiego, lecz całkiem przyjemnego snu obudziło mnie ciche pochrapywanie leżącego obok mnie Jace’a. Mój chłopak, który przez większość nocy wymiotował z powodu wypicia zbyt dużej ilości alkoholu nie pozwolił mi usnąć na zbyt długo, gdyż co chwilę musiałam prowadzić go do łazienki, tylko dlatego by zawartość jego żołądka nie ozdobiła drogich dywanów w pokoju gościnnym państwa Crawford.

Zmęczona, w delikatny sposób, by nie obudzić swojego chłopaka usiadłam na łóżku przyciągając do klatki piersiowej kolana, a następnie oparłam na nich głowę. Jedną ręką przetarłam zaspane oczy, zerkając przy tym na budzik znajdujący się na szafce nocnej tuż obok dwuosobowego łóżka. Wskazówki pokazywały iż za około dziesięć minut miała wybić godzina ósma rano. Głośno westchnęłam spoglądając na wciąż śpiącego Jonathana. Z niedowierzeniem pokręciłam głową, powoli przypominając sobie niektóre wydarzenia z wczorajszej nocy. 

***

-A gdzie twój chłoptaś? – zapytał Niall, który postanowił dołączyć do mnie na kanapę, gdzie w powolny sposób piłam swojego szampana. 

-Naprawdę cię to interesuje? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie, lekko zdziwiona spoglądając na farbowanego blondyna. Na szczupłej twarzy Horana przez sekundę można było zauważyć zdziwienie, jednak szybko przybrał swoją stałą maskę – czyli pewny siebie i poniekąd sarkastyczny uśmiech. 

-Nie, tak naprawdę mam to w dupie – odparł z zaciekawieniem mi się przyglądając. – Po prostu sądzę, że nie powinnaś samotnie spędzać wieczoru. 

-Nie spędzam go samotnie. Są wokół mnie przy… - zaczęłam, lecz Niall pośpiesznie mi przerwał, chwytając przy tym moje dłonie, w pieszczotliwy sposób splatając nasze palce. 

-Wiesz, że nie o to mi chodzi – odparł najprawdopodobniej trochę zbyt ostro. Ton jego głosu oraz mimika twarzy zdradzały, że jest zdenerwowany, lecz smutek w błękitnych i dużych oczach mówił, co innego. – Na każdej imprezie jest tak samo, Kath. On upija się do nieprzytomności i przez większość wieczoru siedzisz sama. 

-To już os… 

-Ostatni raz – dokończył farbowany blondyn przy tym przewracając oczami. – Tak, tak słyszałem to już miliard razy. Zrozum, że gdybym to ja był z tobą nigdy nie pozwoliłbym ci samotnie spędzać wieczoru.

Znowu to samo, pomyślałam nie spuszczając wzroku z idealnych i bardzo delikatnych rysów twarzy osiemnastolatka. Zależało mi na nim od początku naszej znajomości, lecz on nigdy nie okazywał mi większego zainteresowania. Dopiero gdy po zakończonym związku z Louisem, postanowiłam się związać z moim obecnym chłopakiem Jace’m, Niall któregoś wieczoru po wypiciu dość sporej ilości alkoholu postanowił wyznać mi co tak naprawdę czuje. Wszystko mogłoby wydawać się cudowne i fantastyczne, lecz ja byłam już w dość zaawansowanym związku z osobą, na której także zaczynało mi zależeć. 

-Kath – zaczął Horan, który jako jedyny zwracał się do mnie w ten sposób – wiesz, że mi na tobie zależy.

W pieszczotliwym geście chudymi dłońmi objął moją rękę, powodując na moim ciele lekki dreszcz, który należał do tych przyjemniejszych. Mimo, iż czułam się dobrze mając tak bliski kontakt z Niallem, musiałam pamiętać, że jestem związku z Jonathanem, którego podobno kochałam. 

Pośpiesznie zabrałam swoją dłoń z uścisku chłopaka, nie chcąc by sprawy obrały zły obrót i podniosłam się z kanapy chcąc podejść do mojego starszego brata, który rozmawiał z Nicole oraz Louisem. Niestety nim zdążyłam zrobić choć jeden krok, blondyn chwycił mnie za ramię uniemożliwiając mi odejście. 

-Niall, proszę przestań – poprosiłam gdy on stanął obok mnie. 

Nie chcąc utrzymywać z nim kontaktu wzrokowego przyglądałam się naszym butom, ponieważ byłam pewna, że gdy spojrzę w jego tęczówki to mu ulegnę – zresztą nie pierwszy raz. Niall jednak znał moją słabość i dwoma palcami w delikatny sposób uniósł mój podbródek zmuszając mnie w ten sposób bym na niego spojrzała. 

W klubie Apotheke jedynym światłem były różnokolorowe reflektory, które w szybkim tempie się zmieniały, lecz mimo wszystko zdołałam w jego niebieskich oczach dojrzeć jedną, małą iskierkę radości. Niall nie patrzył na moje oczy, tylko z lekkim uśmiechem przyglądał się moim ustom. Chciał mnie pocałować, a ja wiedziałam, że nawet gdybym bardzo chciała to nie potrafiłabym mu przerwać. 

-Pamiętasz tamten wieczór? – Zaczął w delikatny sposób zaczesując za ucho zagubiony kosmyk moich włosów. Serce w mojej piersi zaczęło mocno dudnić, a w gardle zaczynało brakować śliny. Doskonale wiedziałam o jaki wieczór mu chodzi i choć bardzo się starałam o tym zapomnieć to nie potrafiłam. 

Na dodatek bliskość Nialla nie pozwalała mi zachować spokoju. Przez cienki materiał jego białej koszuli i mojej sukienki czułam jak jego serce mocno bije, a ręka którą położył na moich plecach lekko drgała. 

-Wystarczy, że zakończysz związek z Jace’m, a oboje będziemy szczęśliwi – wyszeptał mi do ucha, a jego ciepły oddech na mojej szyi wywołał kolejną falę dreszczy. 

-Niall proszę, przestań. Zależy mi na Jonathanie. 

-Gdyby ci na nim zależało, tak jak twierdzisz, to chyba byś tutaj nie stała, prawda? 

-Nienawidzę, gdy tak się zachowujesz – powiedziałam ze łzami w oczach patrząc na zadowolonego z siebie Nialla. – Zawsze po alkoholu mówisz jak bardzo ci na mnie zależy, a następnego dnia udajesz, że nic nie miało miejsca. Mieszasz mi w głowie i to nie jest fajne. 

Moje słowa spowodowały, że uśmiech zniknął z jego twarzy. On jednak nie dał tak łatwo za wygraną, gdyż przyciągnął mnie mocniej do siebie i próbował pocałować. 

-Zrozum, że ja tak nie chcę – odparłam, uwalniając się z jego uścisku. – Gdybyś był w związku zrozumiałbyś jak ciężko jest kochać dwie osoby. 

***

 Z rozmyśleń na temat wczorajszego wieczoru wyrwało mnie chrząknięcie mojego chłopaka, który w pół śnie odwrócił się w moją stronę. Na jego twarzy zauważyć można było lekkie rumieńce, a pod oczami mocno widoczne sińce, które spowodował brak snu. Patrząc na twarz Jace’a trudno było powiedzieć, że ma

dopiero siedemnaście lat, gdyż z wyglądu przypominał on dziewiętnastolatka, a prawie dwa metry wzrostu powodowały iż wydawał się jeszcze starszy. 

-Już nie śpisz? – spytał zachrypniętym głosem z trudem otwierając jedno oko. W jego niebieskich tęczówkach zauważyć można było zmęczenie. 

-Nie mogłam spać – odpowiedziałam w momencie gdy znowu wspomnieniami wróciłam do wczorajszej rozmowy z Niallem. – Jak się czujesz? 

-Zawsze mogło być gorzej – rzekł zakrywając się całkowicie kołdrą, odsłaniając tylko twarz. Trzeba było przyznać, że wyglądał bardzo słodko. – Najgorsze jest to, że dzisiaj mamy ten bankiet charytatywny. 

-Mówiłam ci byś dużo nie pił, bo masz słabą głowę, a ty jak zwykle zrobiłeś jak chciałeś. 

Mówiąc to podniosłam się z dwuosobowego łóżka i ubrana w czarne legginsy oraz zwykły t-shirt, podeszłam do leżącej na podłodze torebki z której wyjęłam telefon. Nie zdziwiłam się, gdy zauważyłam dwanaście nieodebranych połączeń od mamy. Jak zwykle mimo świadomości gdzie i z kim byłam, ona martwiła się o mnie tak jakbym wciąż miała dziesięć lat. 

Zmęczona głośno westchnęłam wyobrażając sobie naszą rozmowę po moim powrocie do domu. 

-Każdy może kiedyś przesadzić z alkoholem – odparł, siadając na łóżku i z zaciekawieniem przyglądając się temu jak chowam rzeczy do torebki. 

-Ale tobie zdarza się to zawsze – oznajmiłam przechodząc obok Jace’a, który w tym samym momencie chwycił mnie za rękę, przyciągając do siebie, przy tym zmuszając bym usiadła. 

-Nienawidzisz mnie? – zapytał, z zaciekawieniem mi się przyglądając. 

-Nie – skłamałam nie patrząc w jego oczy, gdyż wiedziałam iż od razu rozpoznałby, że nie mówię prawdy.
-Widzę, że kłamiesz, bo zawsze wtedy tak słodko marszczysz nos. 

Między nami nastała chwilowa cisza, która mimo wszystko nie była niezręczna. Niepewnie spojrzałam na twarz Jonathana i gdy tylko zobaczył mój wzrok, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, który ukazał rządek równych białych zębów. Przez chwilę starałam się zachować powagę, jednak patrząc na uśmiechniętego Jace’a ciężko mi było się na niego złościć. 

-Chodź, dam ci buziaka na przeprosiny. – Johnson próbował zbliżyć swoje usta do moich, lecz ja szybko odwróciłam twarz, co spowodowało, że pocałował on mój policzek. 

-Fu, nie. Brzydko pachnie ci z ust – odparłam podnosząc się z łóżka i kierując się w stronę łazienki, którą od gościnnej sypialni dzieliły tylko drzwi. 

Pomieszczenie mimo, że było jednym z wielu w apartamencie państwa Crawford to i tak nie należało do najmniejszych. Oprócz ogromnej wanny i prysznica znajdował się w nim blat zrobiony z ciemnego marmuru, dużych rozmiarów lustro oraz szafka w której znaleźć można było idealnie ułożone przez Barbarę ręczniki czy suszarki do włosów, prostownice i inne urządzenia z których każdy gość mógł korzystać. 

Stojąc przed lustrem zauważyłam pod piwnymi oczami lekkie sińce, które dojrzeć można było jedynie po dłuższym przyjrzeniu się. Brązowe włosy - które zimą przybierały nieco ciemniejszą barwę – miałam rozpuszczone i w delikatny sposób je rozczesałam, po czym związałam w luźnego kucyka. 

-Naprawdę jest aż tak źle? – zapytał Jace, gdy z powrotem weszłam do sypialni. Cały czas leżał w łóżku i wtulony w kołdrę przyglądał mi się. 

-Wymiotowałeś praktycznie cały wieczór, więc tak – odpowiedziałam podnosząc torebkę, przy tym ponownie zwracając się do mojego chłopaka. – Idę zobaczyć czy reszta już wstała, a ty lepiej prześpij się jeszcze nim wrócisz do domu. 

Jonathan lekko się do mnie uśmiechnął i nim opuściłam gościnną sypialnię powiedział: 

-Napiszę do ciebie później. Kocham cię, Katie – dodał, a ja odwzajemniając jego uśmiech przed wyjściem odpowiedziałam: 

-Też cię kocham. 

***

Schodząc do przestronnego salonu Crawfordów, w którym beżowe ściany pokryte były drogimi obrazami francuskich malarzy, a w oknach sięgających sufitu wisiały ciężkie, brudnoszare kotary. Na środku pomieszczenia na marmurowej podłodze pokrytej kremowymi dywanami stały dwie skórzane kanapy oraz fotel, w którym Charlie jak i jej starszy brat Louis uwielbiali siedzieć. Na jednym z dywanów znajdował się niski, oszklony stół do kawy, gdzie Barbara codziennie układała nowe magazyny o modzie w równym rządku oraz kryształowy wazon z codziennie świeżymi kwiatami. 

Na jednej z dwóch kanap na brzuchu leżał Nialla, który przytulał się do pustej butelki po niegazowanej wodzie. Powoli oddychał co jakiś czas lekko pochrapując, a po policzku spływało mu trochę śliny. Taki widok zawsze powodował u mnie lekki wstręt, jednak patrząc na Horana mogłam stwierdzić, że było to poniekąd bardzo… słodkie. 

Czując, że bicie mojego serca nagle przyśpieszyło oderwałam wzrok od blondyna i dopiero wtedy zauważyłam, że ogromny telewizor plazmowy jest włączony na jakimś kanale z wiadomościami, lecz dźwięk był wyłączony tak, by nie obudzić śpiącego chłopaka. Zayn siedząc na fotelu ze skupieniem przyglądał się młodej i zgrabnej kobiecie, która przedstawiała prognozę na najbliższe kilka dni. Widziałam jednak, że rozmyśla o czymś zupełnie innym. Albo o kimś… 

Malik był przystojny i doskonale zdawał sobie z tego sprawę, gdyż swój urok umiał w doskonały sposób wykorzystać. Jego śniada cera idealnie pasowała do dużych oczu o czekoladowej barwie i długich, czarnych rzęs, które dodawały mu wdzięku. Zapadnięte policzki i lekki, kilkudniowy zarost powodował, że wydawał się starszy, a pełne usta w jasno-różowym kolorze sprawiały, że każdy chciał ich spróbować.

Zayn mógłby być z każdym, ponieważ co druga osoba była w nim po uszy zakochana, jednak on mimo wielu spędzonych nocy z przypadkowymi kobietami, od dłuższego czasu zakochany był tylko w jednej osobie. Skąd wiem, że od kilku lat zadurzony jest w mojej najlepszej przyjaciółce? Już od dłuższego czasu zauważyłam jak patrzy na Charlotte, jak się uśmiecha gdy z nią rozmawia. Przy niej jest po prostu najszczęśliwszą osobą na świecie. Po jego zachowaniu wiem, że czuje się tak jak ja, gdy widzę Jonathana czy Nialla.

-Spałeś choć trochę? – zapytałam przyjaciela, wyrywając go z rozmyśleń. Zdziwiony spojrzał na mnie, a

następnie szeroko się uśmiechnął odsłaniając idealne uzębienie. 

-Nie – odpowiedział słabo, poprawiając czarne włosy, które opadały mu na oczy. – Wiesz, że Niall mówi przez sen? – spytał, najprawdopodobniej zauważając, że ukradkiem przyglądałam mu się z drugiej kanapy, na której to siedziałam. 

-Naprawdę?
Byłam bardzo zdziwiona, ponieważ nie raz spałam przy Horanie i jakoś nigdy nie słyszałam by cokolwiek mówił. Zawsze tylko lekko pochrapywał i bardzo rzadko zdarzało mu się coś pomrukiwać.

-Kilka razy powtórzył twoje imię – odparł Zayn przyglądając się mojej reakcji. Starałam się zachować kamienny wyraz twarzy, jednak wiedziałam że mimika może zdradzić moje zdenerwowanie, gdyż obawiałam się, że Niall zdradził naszą największą tajemnicę, o której nikt inny nie może się dowiedzieć. 

-I co mówił?

-O tobie? Nic specjalnego, tylko kilka razy mówił twoje imię po czym mamrotał coś pod nosem. Głównie wspominał o wypadku – dodał niepewnie zagryzając swoją wargę, spoglądając przy tym na śpiącego przyjaciela. 

Lekko westchnęłam przypominając sobie jak Daisy Styles – mama Harry’ego – rozmawiała z moją rodzicielką o wypadku jaki w wieku dziesięciu lat z trudem przeżył Horan. Wraz z rodzicami, jechał na lotnisko, gdyż mieli wyjechać na rodzinne wakacje do Mediolanu. Niestety do ich wyjazdu nie doszło, ponieważ w ich samochód uderzył rozpędzony Rang Rover. Wypadek był na tyle poważny, że wszyscy – oprócz Nialla – zginęli, a dziesięcioletni wtedy chłopiec zmuszony był do zamieszkania ze swoją daleką ciocią Daisy, jej mężem Thomasem i ich synem Harry’m. 

-Cześć Katie, cześć Zayn. 

Wraz z przyjacielem spojrzeliśmy w kierunku czteroletniego chłopca z dłuższymi brązowymi włosami oraz słodkimi pulchnymi policzkami, który ubrany był w niebieską piżamkę z małymi, żółtymi wizerunkami Spongeboba. W drobnej rączce trzymał dużego, zielonego krokodyla, z którym nigdy się nie rozstawał. 

-Cześć Mason. I jak ci się spało? – spytałam, gdy najmłodszy członek rodziny Crawford usadowił się obok mnie, mocno przytulając do siebie pluszową zabawkę. 

-Źle – zaczął, przeciągać przy tym samogłoskę. – Obudziliście mnie w nocy. Mama mówiła, że będziecie cicho, a wy jak zwykle cały czas się śmialiście – odpowiedział z niezadowoleniem marszcząc brwi, spoglądając na mnie, a następnie na Zayna, który podbierając ręką brodę z trudem mógł powstrzymać uśmiech. 

-Pewnie masz na myśli Louisa i Nikki – oznajmił Zayn, a Mason w bardzo energiczny sposób kiwnął głową, w ten sposób potwierdzając jego słowa. 

-Lou przez przypadek, on wszedł do mojego pokoju. A tata mu mówił by nie pił, a on i tak pił. 

W sposób jaki brat Charlotte się wypowiadał powodował, że miałam wielki kłopot by się nie zaśmiać. Zawsze uważałam, że małe dzieci są słodkie, ale Mason był chyba najsłodszą, najukochańszą i najzabawniejszą osobą na świecie. 

-Zayn, włączysz mi bajki? – spytał spoglądając na siedzącego na fotelu nastolatka. – Zaraz będzie leciał nowy odcinek Spongeboba, a ja muszę go obejrzeć. 

Osiemnastolatek nic nie odpowiadając przełączył na odpowiedni kanał i włączył głośność, by umożliwić czteroletniemu chłopcu obejrzenie ulubionej bajki. Kiedy tylko zaczęła lecieć muzyka, rozpoczynająca serial chłopiec lekko się kołysał, próbując poprawnie zaśpiewać tekst piosenki, lecz niestety nie wychodziło mu to za dobrze. 

-Witajcie wszyscy. 

Usłyszałam nagle tak dobrze znany mi głos, za którym niezbyt przepadałam – i najprawdopodobniej nie tylko ja, gdyż Zayn głośno westchnął i przewrócił oczami, widząc zasłoniętą jedynie przez krótki ręcznik Chanel. 

Ta blondynka, której długość włosów zmieniała się praktycznie codziennie z powodu doczepianych włosów, była starszą o pięć minut siostrą mojego chłopaka Jace’a. Na całe szczęście nie byli oni do siebie zbyt podobni i patrząc na Jonathana nie widziałam znienawidzonej przeze mnie osoby. Chanel to pusta i zakochana w sobie siedemnastolatka, która myśli, że każdy będzie na skinienie jej palca oraz, że wszyscy są po uszy w niej zakochani – dosłownie wszyscy, gdyż myśli, że co druga dziewczyna może zmienić dla niej orientacje. Gdyby nie Jace, który mimo wszystko stara się być miły dla swojej siostry, to zapewne nikt z naszej grupy by jej nie tolerował, a ona musiałaby znaleźć sobie nowych „przyjaciół”. 

-Kiedy śniadanie? – zapytała zwracając się do siedzącego na fotelu chłopaka, przy tym na palec zawijając

kosmyk swoich krótkich, blond włosów. 

-Czy ja wyglądam jak twój służący? – spytał zdenerwowany Zayn. – Nie możesz sama sobie zrobić? 

-Przepraszam, że spytałam panie jestem-obrażony-na-cały-świat-bo-z-nikim-się-dzisiaj-nie-ruchałem – rzekła złośliwie przewracając przy tym niebieskimi oczami. – Będę w łazience, jak będzie śniadanie to mnie zawołajcie – dodała odwracając się na pięcie, po czym ruszyła przed siebie mocno kołysząc biodrami. 

-Jak ja nienawidzę tej małej szm… – zaczął Malik, lecz ja ruchem głowy wskazałam na Masona,

uświadamiając go by nie używał przy czteroletnim dziecku zbyt wulgarnego języka. 

-Nie martw się Zayn, ja też jej nie lubię. Chanel jest taka napuszona. Jak paw! – dodał czterolatek, wydymając policzki oraz w śmieszny sposób marszcząc brwi, najprawdopodobniej próbując w ten sposób naśladować blondynkę. Jego zachowanie spowodowało, że wraz z Zaynem zaczęliśmy głośno się śmiać i dopiero wtedy oboje przypomnieliśmy sobie o obecności śpiącego na kanapie Nialla, który wciąż spał jak zabity. 

-Mimo wszystko się z nią przespałeś – stwierdziłam, gdy w końcu przestaliśmy się śmiać. Malik lekko się do mnie uśmiechnął i gładząc swój podbródek zadowolony z siebie odpowiedział:

-A powiedz mi proszę z kim ja nie spałem.

-Ze mną – odparłam dumna, przypominając sobie jak w momencie gdy zakończyłam swój związek z Louisem, Zayn próbował na różne sposoby się ze mną umówić „jedynie na przyjemną kolację” jak on to mówił.

-Wciąż nad tobą pracuje – odparł mrugając do mnie jednym okiem, co spowodowało, że na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

W tym samym momencie zaczął dzwonić mój telefon, a ja byłam pewna, że to moja mama próbuje się ze mną skontaktować.

-To mama.

 Oznajmiłam przyjacielowi, podnosząc się z kanapy i idąc do połączonej z salonem kuchni, w której chciałam spokojnie porozmawiać z mamą. 

Wiedziałam, że mimo wielkich intencji, ta rozmowa nie będzie należała do najmilszych, ponieważ od momentu gdy dwa dni po jej trzecim porodzie zmarła moja młodsza siostra Alice, względem mnie stała się zbyt nadopiekuńcza, co często bywa bardzo denerwujące. 

-Halo? – odebrałam niepewnie, przy tym jedną ręką wyjmując z lodówki zimną niegazowaną wodę. 

-Katherine Rosalie Levine czy ty masz pojęcie jak bardzo się o ciebie martwiłam?! – Usłyszałam słodki głosik, który mimo wielu starań nie mógł zabrzmieć groźnie. 

-Mamo, doskonale wiedziałaś z kim idę i co będę robić – odpowiedziałam próbując odkręcić napój. 

-Oczywiście, ale miałaś się do mnie odezwać gdy będziecie już w domu, a tego nie zrobiłaś. Miałam prawo się martwić. 

W wyobraźni zauważyłam jak drobna, brązowowłosa kobieta siedzi do wczesnych godzin porannych w salonie i ciągle dzwoni na mój telefon, próbując w jakikolwiek sposób się ze mną skontaktować. Mimo, że był to najprawdopodobniej wymyślony obraz, to przeczucie mówiło mi, że moja mama przez większość nocy nie spała, martwiąc się o to czy ze mną wszystko w porządku. 

-Wróć już do domu, kochanie. 

-Ale Liam jeszcze śpi – odpowiedziałam pijąc wodę, która orzeźwiła mój organizm. 

-On sobie świetnie poradzi sam. Dzisiaj wieczorem jest jeszcze ten bankiet charytatywny, a ty zapewne jesteś zmęczona, więc za pięć minut widzę cię w domu, Katie. 

Głośno westchnęłam w momencie gdy moja mama się rozłączyła nawet się nie żegnając. Wiedziałam, że jeśli nie chcę jeszcze bardziej jej zdenerwować, to za chwilę muszę wrócić do domu. Wielkim plusem było to, że mieszkałam w wieżowcu znajdującym się tuż obok. 

***

 Leżąc w łóżku znajdującym się w mojej sypialni starałam z powrotem pogrążyć się we śnie, z którego zbudził mnie hałas spowodowany przez szczekającą Pradę – czyli psa należącego do mamy. Zwierzę najprawdopodobniej hałasowało, gdyż mój brat postanowił wreszcie wrócić do domu. Oczywiście Liam nie musiał tłumaczyć się rodzicom, on zawsze mógł robić co chce w porównaniu do mnie. 

Zrezygnowana głośno westchnęłam, po czym usiadłam na łóżku przy tym rozglądając się po mojej sypialni. Było to przestronne pomieszczenie utrzymane w odcieniach brązu i beżu. Po prawej stronie pod ścianą, na której wisiał obraz, stała mahoniowa komoda, na której trzymałam swoje ulubione perfumy oraz ramki ze zdjęciami mnie i moich znajomych. Po obu stronach dwuosobowego łóżka znajdowały się szafki nocne, a na nich lampki, budzik oraz kilka czasopism. Dokładnie na przeciw łóżka wisiało prostokątne, pozłacane lustro, w którym ciągle się przeglądam. Pod oknami zajmującymi całą ścianę stały dwie, małe kanapy, na których uwielbiałam odpoczywać, oraz niski stolik, na którym trzymałam biżuterię i kilka zapachowych świec. 

-Którą koszulę mam ubrać? – spytał Liam, który ubrany jedynie w czarne obcisłe spodnie bez pukania

wszedł do mojej sypialni. W dłoniach trzymał dwie koszule; jedną czarną, a drugą białą. 

-Pokaż się w czarnej – powiedziałam, a mój brat zrobił to o co go prosiłam. 

Patrząc jak Liam ubiera koszulę, zaczęłam mu się przyglądać. Był przystojny i nawet osoba niewidoma by to potwierdziła. Swoje brązowe włosy miał za pomocą sporej ilości żelu i innych kosmetyków zaczesane do tyłu, a wyraźne rysy twarzy i kilkudniowy zarost sprawiał, że wyglądał o trzy lata starzej. Mój brat na dodatek był bardzo wysoki i umięśniony – co spowodowane było częstym odwiedzaniem siłowni oraz czynnym udziałem w zawodach koszykarskich – dzięki czemu już od prawie dwóch lat występował w różnych modowych reklamach, sesjach, a czasem można go było zauważyć na pokazach modowych u projektantki Vivian Crawford. 

-Dobrze wyglądasz w tej koszuli – stwierdziłam, gdy zapinał ostatnie guziki. – Skąd ją masz? 

-Vivian pozwoliła mi ją zachować po ostatnim pokazie – oznajmił, szeroko się do mnie uśmiechając. – Na pewno mi pasuje? – zapytał, upewniając się w moim zdaniu, przy tym przyglądając się sobie w lustrze. 

-Tak, wyglądasz świetnie. Ile jeszcze mamy czasu do wyjścia? – spytałam w momencie gdy on usiadł na brzegu łóżka. 

-Ponad trzy godziny – odpowiedział spoglądając na swój złoty zegarek Rolexa, który podarowałam mu na osiemnaste urodziny. Uwielbiał go i to był jeden z niewielu prezentów, który naprawdę mu się podobał. Oczywiście nic nie równało się z niespodzianką od rodziców, którzy podarowali mu czarne porsche panamera, o którym marzył odkąd pojawiło się na rynku.

 -To czemu już się szykujesz, zwykle przyszykowanie do wyjścia zajmuję ci zaledwie dwie godziny – rzekłam marszcząc brwi i dopiero po chwili sobie coś uświadamiając. – Aaa, no tak zapomniałam, że ona tam będzie. 

Liam nie rozumiejąc o co mi chodzi, spojrzał na mnie a w jego tęczówkach oprócz zdziwienia zauważyć można było… zaniepokojenie. 

-Co? Kogo masz na myśli? – Serce zaczęło mocno dudnić w mojej piersi, doskonale znałam mojego brata i wiedziałam, że rzadko kiedy wybucha złością, ponieważ zwykle jest bardzo opanowany, ale bałam się, że gdy powiem mu coś o czym nie powinnam się dowiedzieć, trudno będzie go uspokoić. 

-Wczoraj przed imprezą urodzinową Louisa, kiedy się kąpałeś poszłam do twojej sypialni bo nie mogłam znaleźć ładowarki do mojego telefonu. I akurat twój był podłączony i kiedy go odłączyłam to… to… 

-To co? – dokończył za mnie Liam, którego zachowanie zdradzało niepokój wymieszany ze złością. 

-Widziałam twoją tapetę. I miałeś na niej ustawioną mamę Zayna, która leżała na łóżku w samym staniku.

Między nami zapadła niezręczna cisza, a żadne z nas nie wiedziało co ma powiedzieć. Spoglądając na dłonie mojego brata zauważyłam, że w powolny sposób zaciskał je w pięści, co spowodowało, że w gardle zaczynało brakować mi śliny.

-Przeglądałaś mój telefon?
-Nie, ja po prostu… - zaczęłam, lecz szeptem postanowiłam zadać mu najważniejsze pytanie. – Sypiasz z Megan? 

-Myślę, że to nie twój interes – odpowiedział spoglądając na mnie ze złością. Gdyby jego wzrok mógł mnie zabić, to teraz najprawdopodobniej byłabym martwa. 

-Liam, ona jest matką twojego najlepszego przyjaciela i ma męża. To co robisz nie jest... właściwe. – Próbowałam jakoś sprawić, by mój brat odzyskał rozsądek, ale po jego napiętych mięśniach na plecach, wiedziałam, że moje słowa nic tu nie zmienią. 

-Pff – prychnął, podnosząc się z łóżka. – Jej związku z Derekiem od dawna nie można nazwać małżeństwem. Poza tym ty też nie jesteś święta, więc chyba nie powinnaś mówić mi co jest słuszne, a co nie – dodał podchodząc do drzwi. 

-Co masz na myśli? – spytałam przerażona, zastanawiając się co mój brat wie i w jaki sposób może to wykorzystać przeciwko mnie. 

-Mam na myśli ciebie i Nialla. – Po tych słowach jak gdyby nigdy nic opuścił moją sypialnie z całej siły trzaskając drzwiami, co spowodowało, że aż drgnęłam. 

Zszokowana zaczęłam zastanawiać się jakie rzeczy dotyczące mnie i Nialla wie mój brat. Po ciele przeszedł mnie nieprzyjemny dreszcz, który spowodowany był strachem. Bałam się, że Horan powiedział Liamowi o naszym sekrecie, który mógłby całkowicie zniszczyć mój obecny związek z Jonathanem.

Więc mamy drugi rozdział, który moim zdaniem jest beznadziejny, no ale już trudno.

Mamy jednak nadzieje, że choć w małym stopniu wam on się spodobał

i byłoby nam bardzo miło gdybyście zaobserwowały bloga oraz byście wyraziły szczerą opinię na temat rozdziału.

Można zadawać pytania wszystkim bohaterom, jeśli ktoś ma ochotę :) 

Jeśli chcecie być informowani o nowych rozdziałach zapraszam do zakładki "INFORMOWANI".

W zakładce "BOHATEROWIE" poznacie postacie opowiadania a także ich rodziców.

ASKI AUTOREK:

Katie: http://ask.fm/justwilliams

Charlie:  http://ask.fm/ffranks

Możecie na nich zadawać pytania dotyczące naszego życia prywatnego :)

Dziękujemy za wszystko ♥

Katherine & Charlotte ♥